POEMA DE ROSALIA DE CASTRO

Hoy os voy a enseñar mi poema favorito de rosalÍa de castro.

Adiós ríos, adiós fontes adiós, regatos pequenos; adiós, vista dos meus ollos,
non sei cándo nos veremos.

Miña terra, miña terra, terra donde meu criei, hortiña que quero tanto, figueiriñas que prantei.

Prados, ríos, arboredas, pinares que move o vento, paxariños piadores, casiña do meu contento.

Muiño dos castañares, noites craras do luar, campaniñas timbradoiras da igrexiña do lugar.

Amoriñas das silveiras que eu lle daba ó meu amor, camiñiños antre o millo, ¡adiós para sempre adiós!

¡Adiós, gloria! ¡Adiós, contento! ¡Deixo a casa onde nacín, deixo a aldea que conoso, por un mundo que non vin!

Deixo amigos por extraños,
deixo a veiga polo mar;
deixo, en fin, canto ben quero…
¡quén puidera non deixar!